Kumite, dosłownie spotkanie rąk to walka z realnym przeciwnikiem. Jej celem jest nauka wykorzystania umiejętnosci wyćwiczonych w trakcie treningu kihon i kata

Ćwiczący sztuki walki zostaje powoli, systematycznie dopuszczony do walki, dopiero po gruntownym przygotowaniu psychofizycznym. Adept musi najpierw poznać różne kombinacje kopnięć, uderzeń, bloków, ogólnych zasad skutecznej obrony i ataku.
Można wyróżnić kilka rodzajów kumite:

• kihon-ippon-kumite – atakujący (zwany tori) przeprowadza jeden uzgodniony atak z krokiem w przód, a broniący się (tzw. uke) wykonuje pojedynczy blok i uzgodnioną kontrę
• sanbon-kumite – tori przeprowadza trzy kolejne uzgodnione ataki do przodu, uke wykonuje trzy bloki (cofając się), a następnie uzgodnioną kontrę
• gohon-kumite – tori przeprowadza pięć kolejnych ataków do przodu, uke pięć bloków i kontrę
• jiyu kumite – tori atakuje w dowolny sposób, uke broni się także dowolnie, ataki i obrony są ponawiane i przeprowadzane do skutku (lub przez określony czas, np. 1 minutę).
• shiai kumite - walkę sportową

Jedynie jiyu kumite oznacza klasyczny sparring.

Inaczej shiai kumite. Opisana w tym artykule walka jest elementem zawodów WKF (World Karate Federation).
Walka, w zależności przedziału wiekowego trwa do 3 minut. Zwycięzcą zostaje zawodnik posiadający więcej punktów. Każdy z nich jest oznaczony innym kolorem - aka (czerwony) oraz ao (niebieski).

W zależności od rodzaju i celu ataku można otrzymać:

• Yuko - jeden punkt za cios ręką wymierzony w tułów (chudan)
• Waza-ari - dwa punkty za kopnięcie na chudan
• Ippon - trzy pnkty za kopnięcie na jodan lub technikę na przeciwniku przewróconym lub

Aby punkt był zaliczony, musi spełnić również wiele innych kryteriów. Między innymi:

1. Ze względów bezpieczeństwa, rzuty, przy których przeciwnik jest chwytany poniżej talii, nie jest trzymany w trakcie rzutu, lub jest niebezpiecznie rzucony, lub gdy oś rzutu jest powyżej poziomu pasa są zabronione i będą skutkować ostrzeżeniem lub karą. Wyjątkami są tu techniki konwencjonalnych podcięć Karate, podczas których PRZEPISY ZAWODÓW WKF – WER SJ A 2019 15 nie ma potrzeby trzymać przeciwnika, takie jak: de ashi-barai, ko uchi gari, kani waza itd. Po wykonaniu rzutu, Zawodnik musi natychmiast przystąpić do wykonania punktowanej techniki, aby była uznana za ważną
2. Kiedy Zawodnik zostanie przepisowo rzucony lub poślizgnie się, upadnie, lub w inny sposób znajdzie się na macie dotykając tułowiem podłoża i przeciwnik wykona punktowaną technikę, zostanie przyznany IPPON.
3. Technika wykonana w „dobrej formie” musi wykazywać duże prawdopodobieństwo skuteczności, jaką by prawdopodobnie miała, gdyby została wykonana według zasad tradycyjnego Karate.
4. „Sportowa postawa” jest składnikiem dobrej formy i odnosi się do niezłośliwej postawy wysokiej koncentracji, widocznej podczas wykonywania punktowanej techniki.
5. „Dynamiczne zastosowanie” określa siłę i szybkość techniki oraz widoczną wolę sukcesu
6. „Zachowanie ciągłej uwagi” (ZANSHIN) jest kryterium często pomijanym przy ocenie techniki. Jest to stan ciągłego zaangażowania, w którym Zawodnik utrzymuje świadomość możliwości przeciwnika do kontrataku tzn. Zawodnik nie odwraca twarzy w czasie wykonywania techniki i pozostaje zwrócony twarzą do niego, również po technice.
7. „Wejście w czas” (“timing”) oznacza wykonanie techniki, wtedy kiedy ma ona największy potencjalny efekt
8. „Właściwy dystans” oznacza wykonanie techniki w takim dystansie, który zapewnia jej największą efektywność. I tak np. jeśli technika jest wykonywana w momencie, gdy przeciwnik szybko ucieka do tyłu, to potencjalny efekt takiego ciosu jest ograniczony

Dodatkowo zawodnik, który zdobędzie pierwszy punkt, otrzymuje tak zwane senshu, które roztrzyga walkę w wypadku remisu.

Zasady przewidują również formy kar z dwóch kategorii:

1. • Techniki z nadmiernym kontaktem na strefy punktowane i techniki z jakimkolwiek kontaktem na gardło.
   • Ataki na ręce lub nogi, krocze, stawy czy podbicie sto
   • Ataki na twarz technikami otwartej ręki.
   • Niebezpieczne lub zabronione rzuty
2. • Udawanie lub wyolbrzymianie kontuzji.
   • Wyjścia poza pole walki (JOGAI) nie spowodowane przez przeciwnika.
   • Stwarzanie zagrożenia dla samego siebie poprzez pobłażliwe zachowanie, które narażają Zawodnika na skontuzjowanie przez przeciwnika lub nieumiejętność przyjęcia właściwych środków dla własnej obrony (MUBOBI)
   • Unikanie walki, nie dając tym samym przeciwnikowi możliwości zdobycia punktu.
   • Pasywność, nieangażowanie się w walkę (nie może być przyznane, gdy jest mniej niż 15 sekund do końca meczu).
   • Klinczowanie, zapasy, pchanie lub stanie piersią w pierś bez próby rzutu lub punktującej techniki.
   • Chwytanie przeciwnika oboma rękami z każdego innego powodu niż wykonanie rzutu po złapaniu kopiącej nogi przeciwnika
   • Chwytanie ramienia lub karategi przeciwnika jedną ręką bez natychmiastowej próby wykonania punktującej techniki lub rzutu.
   • Techniki, które ze względu na swoją naturę, uniemożliwiają kontrolowanie ich dla bezpieczeństwa przeciwnika oraz niebezpieczne i niekontrolowane ataki
   • Mówienie do lub prowokowanie przeciwnika, nie słuchanie poleceń SP, nieuprzejme zachowanie w stosunku do sędziów lub inne naruszanie etykiety.
   • Symulowane ataki głową, kolanami czy łokciami.

Karate znajduje swoje zastosowanie w innych sportach, takich jak mma - wielokrotnie zawodnicy wykorzystują w nim techniki wywodzące się z tej sztuki. Innym przykładem jest Karate Combat czyli organizacja, która zajmuje się organizacją pełnokontaktowych walk pomiędzy sportowcami ćwiczącymi karate, biorącymi udział w różnych zawodach na całym świecie